Dlaczego warto pasywować?
Bez pasywacji konstrukcje ze stali nierdzewnych nie mają wymaganej trwałości. Podstawowym celem pasywacji jest zapewnienie odporności na korozję poprzez uformowanie jednorodnej warstwy tlenkowej posiadającej zbliżony potencjał na całej powierzchni konstrukcji. Jeżeli niewielkie fragmenty powierzchni pozostaną w stanie aktywnym będą one atakowane w środowisku korozyjnym. W warunkach występowania różnicy potencjałów rzędu kilkuset miliwolt na powierzchni konstrukcji będzie zachodził proces korozyjny proporcjonalny do różnicy potencjałów.
Wytworzona warstewka tlenkowa pomimo bardzo małej grubości rzędu 10-9 m stawia opór dla przenikania czynników korozyjnych i decyduje o odporności na działanie agresywnych środowisk. Wytworzona w powietrzu warstewka pasywna ulega lokalnym uszkodzeniom i zanieczyszczeniom podczas etapów formowania konstrukcji takich jak spawanie, szlifowanie, obróbka termiczna, gięcie i inne względnie podczas transportu. W miejscach uszkodzeń lub pokrycia zanieczyszczeniami warstewka tlenków metali jest niekompletna lub może być niezdolna do samoregeneracji. Stale stopowe z uszkodzonymi warstewkami wykazują zmniejszoną odporność na korozję. W warstewce tlenkowej na powierzchni stali nierdzewnej występuje zwiększona proporcja chromu do żelaza w porównaniu ze składem stali pod warstewką, ponieważ preferencyjnie utlenia się chrom a rozpuszcza żelazo.
Warstewka tlenkowa wytworzona w procesie pasywacji przemysłowej posiada nieporównywalne lepsze właściwości dzięki kilkukrotnemu wzbogaceniu w tlenki chromu (i molibdenu) przy jednoczesnym ograniczeniu tlenków żelaza. Warstewka taka jest jednocześnie bardzo szczelna. Wytworzone podczas konstrukcji elementów i aparatury grube warstewki tlenków w obszarach spawania, widoczne jako przebarwienia cieplne, nie są szczelne, a więc nie zapewniają ochrony przeciwkorozyjnej. Wskutek dyfuzji chromu do warstewki tlenkowej skład stali pod barwnymi tlenkami jest zmieniony na niekorzyść, z powodu mniejszej zawartości chromu. Właśnie w tych aktywnych korozyjnie miejscach najczęściej występuje korozja wżerowa. Przed odtworzeniem właściwej warstewki tlenkowej usuwa się przez trawienie barwne tlenki wraz z cienką warstewką metalu posiadającą zmieniony skład.
Podstawowym problemem powszechnie spotykanym w zakładach wytwarzających konstrukcje ze stali nierdzewnych są powierzchniowe zanieczyszczenia stalą węglową. Źródłem takich wad są przede wszystkim odpryski spawalnicze lub opiłki pochodzące z operacji cięcia, prowadzonych w bezpośrednim sąsiedztwie stali nierdzewnych. Żelazo zostaje wbite w powierzchnię stali nierdzewnej także podczas szczotkowania lub szlifowania przy użyciu narzędzi stosowanych poprzednio do obróbki stali nieszlachetnych. Nawet szczątkowe ilości żelaza wbite w powierzchnie stali nierdzewnych pochodzące z kształtowania narzędziami ze stali węglowych lub z podkładów podczas transportu zagrażają korozją wżerową podczas eksploatacji. Wymienione powyżej zanieczyszczenia powierzchni stali nierdzewnych są całkowicie usuwane w procesie trawienia/pasywacji.
Pasywacja elementów konstrukcji wielkogabarytowych stwarza problemy, z którymi wykonawcy konstrukcji niejednokrotnie nie mogą się uporać. Jedynie wyspecjalizowana firma, która dysponuje odpowiednim sprzętem oraz najwyższej jakości chemikaliami jest w stanie sprostać wymaganiom inwestorów.